Σάββατο, 23 Δεκεμβρίου 1944. Στο
Γκάζι, στου Ψυρρή, και στο Μεταξουργείο...
Στο Γκάζι, αλεξιπτωτιστές.
Από το Θησείο οι άγγλοι επιτέθηκαν μέσα στα στενά
του Ψυρρή. Πέρασαν την Πειραιώς και μπήκαν στο Μεταξουργείο, μέχρι την οδό
Μυλλέρου. Και συγχρόνως επιτέθηκαν στο Γκάζι, που ο ΕΛΑΣ είχε οχυρώσει το εργοστάσιο
αεριόφωτος. Ο κακός χαμός. Ήταν πολύ άνισες, όλες εκείνες τις μάχες. Ο ΕΛΑΣ μπορεί νάχανε και εκατό μαχητές, κι'
οι εγγλέζοι την ίδια ώρα καμιά δεκαριά. Έπεσε το Γκάζι, κι΄έφτασαν στην Ιερά
Οδό, οι αλεξιπτωτισταί, εκείνη τη μέρα.
Το σχέδιο της ανατίναξης της Μεγάλης Βρετανίας το
δώσανε σε μία ομάδα επτά ανδρών του λόχου μηχανικού της ΙΙ Μεραρχίας
Αττικοβοιωτίας, μαζί με τον καπετάνιο τους, έναν πολιτικό μηχανικό του μικρού
πολυτεχνείου, τον διοικητή τους και τον διμοιρίτη τους. Μαζί πήγε και ένα τμήμα
του λόχου δυναμιτιστών του ΕΛΑΣ Ολύμπου. Βόηθησε και η αχτίδα του ΚΚΕ
Μεταξουργείου, που ήξερε τα κατατόπια. Μαζέψανε και καμιά εκατοστή,
εκατονπενήντα εθελοντές από τον ΕΛΑΣ Μεταξουργείου, και καναδυό από τον Λόχο
Μπάιρον, θέλανε χέρια να κουβαλήσουνε έναν τόνο δυναμίτη στον υπόνομο. Μαζί με
το καλώδιο πυροδοτήσεως, φανάρια, σκάλες, κέρατα, σέα, μέα.
Βρήκανε ένα βολικό φρεάτιο, στο Μεταξουργείο. Τότε
το Μεταξουργείο ήταν χαμηλή περιοχή, μονόροφα, άντε δίπατα, όχι όπως τώρα με
τις πολυκατοικίες. Οπότε λίγο ψηλά νάσουνα, στο Αστεροσκοπείο, στην Ακρόπολη,
με τα κιάλια τάβλεπες όλα πιάτο. Τους είδανε λοιπόν που πηγαινοέρχονταν γύρω
απ' το φρεάτιο, τους βάλανε σημάδι με τους όλμους. Έσκασε ένας κοντά, πήραν τα
θραύσματα έναν της αχτίδας Μεταξουργείου, πάει καλιά του.
Αποφάσισαν να βρούνε άλλο φρεάτιο να μπουν, πήγαν
πάρα πέρα, στη Λένορμαν, εφτακόσια πες μέτρα μακριά.
Φωτό, του Ντμίτρι.
Πηγές
Χαραλαμπίδης, σελ. 216-218 (Για την ανατίναξη,
σασπένς.)
Κυριακή, 24 Δεκεμβρίου 1944. Τι
μαγεία, τι μαγεία, στη Μεγάλη Βρετανία, υπονόμοι και αηδία. Και η Γέφυρα του
ποταμού Κβάη.
Αυτοσχέδιο μπαρ στην Μεγάλη Βρετανία, στα Δεκεμβριανά. Του Ντμίτρι Κέσσελ.
Να κουβαλήσουνε χίλια κιλά
εκρηκτικό μέσα από τους υπονόμους χωρίς να το βρέξουνε, δεν ήταν παίξε γέλασε.
Πρώτα απ' όλα, η μπόχα ήταν απερίγραπτη, η Αθήνα δεν είχε ακόμα χωριστά δίκτυα
ομβρίων και λυμάτων. Είχε και κάτι ποντίκαρους θρεμμένους σαν γάτες της Αγκύρας.
Δεν ήταν μία ευθύγραμμη πορεία. Είχαν μαζί τους βέλη και τα βάζανε στις
διασταυρώσεις για να βρούνε τον δρόμο να γυρίσουνε. Μπροστά πήγαιναν οι
δυναμιτιστές με τους χάρτες, είχε πολλές διασταυρώσεις ο υπόνομος. Κι' αλλού
ανέβαινε, κι' αλλού κατέβαινε, είχαν σκάλες μαζί τους για να ανεβοκατεβαίνουν.
Κι' αλλού ήταν φαρδύς, κι' ήταν τα βοθρολύματα μέχρι το γόνατο. Κι' αλλού στένευε,
και φτάνανε μέχρι τον λαιμό. Νάπιανε καμιά μπόρα, θα πνίγονταν όλοι στα
περιττώματα. Κι' αλλού σέρνονταν με την κοιλιά μέσα εκεί για να περάσουν. Κι'
όταν περνάγαν από κάτω από φρεάτιο, βάζαν κουρελούδες, μην δουν από πάνω το φως
από τα κλεφτοφάναρα, τις λάμπες, τα κεριά.
Ήταν κι' ο Μανώλης Γλέζος, σ'
εκείνη την αποστολή. Κουβάλαγε ένα ρολό καλώδιο. Σκέψου, δηλαδή. Νάχεις
κατεβάσει την σβάστικα από την Ακρόπολη, να μην ρυπαίνει τον ατλαζένιο ουρανό
της Αττικής. Και να σέρνεσαι τώρα, με την Απελευθέρωση, μέσα σ' εκείνον τον υπόγειο
κοπροπόταμο.
Κάναν πλάκα, ωστόσο. Για να αντέξουνε. Δύο
τρεις λιποθύμησαν από τις αναθυμιάσεις. Τους συνεφέρανε.
Προχώραγαν αργά. Λόγω του φορτίου
και του δυσβάτου του εδάφους, αλλά και λόγω που οι δυναμιτισταί σταμάταγαν συχνά
πυκνά να βρούνε τον δρόμο, θα μπερδεύονταν κιόλας, κάναν και μερικά μπρος πίσω,
φαντάζομαι.
Φτάσανε με τα πολλά. Ξεφόρτωναν
ένας ένας το φορτίο του και παίρναν τον δρόμο προς τα πίσω. Στο τέλος μείναν οι
ειδικοί, να συνδέσουν τον μηχανισμό και τα καλώδια. Τον τελικό έλεγχο τον
έκαναν τέσσερις ελασίτες του μηχανικού, που κάτεχαν την θορυβώδη εκείνη τέχνη.
Κι' ήταν κι' ένας του ΚΚΕ Μεταξουργείου κολαούζος. Κατ' εντολή του γραμματέως
της αχτίδας, δηλαδή. Για να πει η αχτίδα ΚΚΕ Μεταξουργείου πως είχε την καθοδήγηση
της επιχειρήσεως. Κατ' εντολή της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ και του
γραμματέα της, του Βασίλη Μπαρτζιώτα. Που το ΚΚΕ ήταν πάντα μπροστάρης των
αγώνων του Λαού μας, και που αλύγιστο έδειχνε τον δρόμο, χωρίς αμφιταλαντεύσεις
και οπισθοχωρήσεις, μέσα από την θεωρία και την πρακτική των Μαρξ/Λένιν/Στάλιν,
για τον θρίαμβο του Κουμουνισμού, και τα ρέστα.
Βγήκαν έξω, μετά από δώδεκα, δεκάξι
ώρες. Ανάσαναν σαν νεογέννητα, αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Ξημέρωνε. Βάλαν μπρος
την γεννήτρια να δουλεύει.
Και περιμέναν όλοι αυτοί οι
σύσκατοι ήρωες να σειστεί η Αθήνα. Και νάρθει κάτω ένας αχταρμάς, πέτρες,
τούβλα, άνθρωποι, έπιπλα, μπανιέρες, καμπινέδες, κρεβάτια, σουπιέρες πορσελάνινες,
ασημένια σερβίτσια, λινά τραπεζομάντηλα, κομμένα τηλέφωνα, κομψά αμπαζούρ, το Σύμπαν
ολόκληρο. Κι' οι ξεσπιτωμένοι
καθωσπρέπει από το Παλαιό Ψυχικό και την Φιλοθέη, και τα γυναικόπαιδά
τους, και οι δοσίλογοι, και ο Παπανδρέου, και συμπούρμπουλη η κυβέρνηση Εθνικής
Ενότητος, και οι σκάρτοι πολιτικοί, οι βασιλόφρονες, οι βενιζελικοί, οι δενξερωγωποιοσάλλος,
και ο Σκόμπη, και οι καραβανάδες της Αλβιώνος που πίνανε στο μπαρ και γελάγανε
με το χάλι μας, και ο Λήπερ, και οι δημοσιογράφοι που είχαν στείλει την φωνή
του ΕΑΜ σ' όλη την Οικουμένη, με λίγη τύχη κι' ο αμερικανός πρεσβυς Μακβή, κι'
ο σύντροφος Ποπώφ με τους άλλους μεγαλοσυντρόφους της σοβιετικής αποστολής, που
κοιμόνταν συχνά στη Μεγάλη Βρετανία. Και ο Ντμίτρι και τα φιλμάκια του. Γαία
πυρί μιχθήτω!
Και περιμένω κι' εγώ μαζί τους. Κι'
εσείς. Και σκέφτηκα ένα παλιό έργο, τη Γέφυρα του ποταμού Κβάη. Που είναι ένας
άγγλος συνταγματάρχης, που τον πιάσαν αιχμάλωτο οι γιαπωνέζοι, και τον βάλαν να
φτιάξει μία γέφυρα στη ζούγκλα. Κι' αυτός, για να αποδείξει στον γιαπωνέζο την
δύναμη της θέλησης των εγγλέζων, βάζει τους αιχμαλώτους και την φτιάχνουν την
γέφυρα μερακλαντάν. Χωρίς να συνειδητοποιεί ο μαλάκας πως έτσι προσχωρεί στον
εχθρό, και προδίνει την σημαία του, την πατρίδα του, την ιδέα του, την ζωή του
την ίδια. Κάνει την δουλειά του δεσμώτη του, και συγχρόνως είναι πεπεισμένος
πως ανθίσταται. Κι' εκείνη η γέφυρα, η τόσο βολική στρατηγικώς για τον εχθρό,
είναι παραδόξως γέννημα και θρέμμα της δικής του ηθικής αντίστασης. Γι' αυτό
και όταν έρχονται οι σαμποτέρ να την τινάξουν, προσπαθεί να τους εμποδίσει. Κι'
είναι όλα πολύ μπερδεμένα. Εξουδετερώνονται τελικώς από τους ιάπωνες, οι
σαμποτέρ. Αλλά και ο συνταγματάρχης συνέρχεται, και μονολογεί τι έκανα! Και πεθαίνοντας
πέφτει πάνω στον εκπυρσοκροτητή, και γίνεται η γέφυρα που έφτιαξε και πρόδωσε
κολυμπηθρόξυλα. Και μαζί το τραίνο με τα γιαπωνέζικα στρατά και τις σημαίες,
πάει για μπάνιο στο ποτάμι. Κι' ένας άλλος αιχμάλωτος τα βλέπει όλα αυτά, και
κουνάει το κεφάλι του και λέει: τρέλα! τρέλα!
Και το θυμήθηκα αυτό τώρα, διότι μία
τέτοια σύγχιση επικρατούσε και στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας, και είμαστε
μπερδεμένοι και αμήχανοι πάνε τρεις γενιές αν έπρεπε να γίνει ή να μην γίνει εκείνη
η έκρηξη. Ποιόν βόλευε η ανατίναξη της Μεγάλης Βρετανίας; Πως σκόπευε να την
αξιοποιήσει, πολιτικά ή στρατιωτικά, το ΕΑΜ; Ποιός θα ήταν ο αντίκτυπος
διεθνώς; Δεν υπήρχε κανένας υψηλά ιστάμενος, από το κόμμα, από το ΕΑΜ, δεν
ξέρω, ένας από αυτούς που είχαν στείλει όλα αυτά τα παλληκάρια μέσα στο βόθρο
να βάλουν ένα τόνο δυναμίτη στο κέντρο της πρωτευούσης, ο Σιάντος, ο Μπαρτζιώτας,
ο Ιωαννίδης, ας πούμε, έστω ο Νέστορας, ένας τέλος πάντων που να τάχει όλα αυτά
σε μια σειρά, να ξέρει τι κάνουμε, τι επιδιώκουμε, και τι συνέπειες τέλος
πάντων θα έχει όλο αυτό. Ένας που να πει το πυρ ή να μην το πει, και να ξέρει το
γιατί.
Την δεδομένη στιγμή, αυτή την
ευθύνη την είχαν επωμιστεί τα εικοσπεντάχρονα. Τα αρχηγάρια και τα καπετανάκια
των δολιοφθορέων.
Ήταν λοιπόν ο Ακούραστος, ο
καπετάνιος των δυναμιτιστών ΕΛΑΣ Ολύμπου, κι' είχαν βάλει μπρος την γεννήτρια
να δουλεύει, και ήταν έτοιμος με τον διακόπτη να δώσει ρεύμα στον δυναμίτη, αλλά
εκείνη τη στιγμή τους φώτισε τους δύο ελασίτες διοικητές, ο Χολέβας, των
δυναμιτιστών Ολύμπου και ο Φράγκου του Μηχανικού της Δεύτερης, και λένε του καπετάν
Ακούραστου δεν ζητάμε και μία τελική έγκριση από την καθοδήγηση, διότι εδώ
μιλάμε για πολύ σοβαρή δουλειά. Τι έγκριση και κουραφέξαλα, θα πήγε να πει ο
Ακούραστος, ο οποίος θάταν της γραμμής Βελουχιώτη, καταλάβατε, άντε να του
βάλουμε φωτιά πριν τον βρούνε τον δυναμίτη οι εγγλέζοι, γιατί μετά εμείς θα
θέλουμε κρέμασμα, ξερωγώ, τέτοια θα πήγε να τους πει.
Αλλά δεν πρόλαβε.
Πάνω σε κείνη τη κρίσιμη στιγμή της
μοιραίας διαφωνίας καταφθάνει φουλ ταχύτητα με μια μοτοσυκλέτα του ΕΛΑΣ ο
Καλοδίκης, ο βήτα γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθηνών, που είχε κατεβάσει
την ιδέα με τους υπόνομους, και τους λέει η επιχείρησις αναβάλλεται, να σβήσουν
την γεννήτρια, διότι έρχεται ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα, μαζί με τον εξωτερικόν τον
Ήντεν και τον στρατάρχη τον Αλεξάντερ, για διαπραγματεύσεις με το ΕΑΜ. Και θα
μείνουν στην Μεγάλη Βρετανία. Οπότε δεν μπορούμε να την ανατινάξουμε προς το
παρόν. Είπε το Κόμμα. Να περιμένουμε κανά δυό μέρες.
Απογοητεύτηκαν οι δολιοφθορείς.
Πολύ σκατό για το τίποτα.
Πηγές:
Το θαρραλέο στέλεχος του ΚΚΕ
Μεταξουργείου, που συνόδεψε τους δολιοφθορείς του ΕΛΑΣ σ' εκείνη την δυσώδη και
επικίνδυνη επιχείρηση λεγόταν Νίκος Κυριακίδης. Ο οποίος προσέφερε πολύτιμες
υπηρεσίες. Όχι στο Κόμμα της Εργατιάς. Στην Ιστορία. Είναι δική του η αφήγηση
ετούτη των υπονόμων των Αθηνών, με τα ονόματα των βασικών συντελεστών, και όλες
τις λεπτομέρειες. Την οποία και ξεπατίκωσαν οι δύο αιώνιοι, Αυγή και Ριζοσπάστης,
κι' απ' όπου τις ξεπατίκωσα κι' εγώ. Κι' ο καθένας είπε την Ιστορία με τον
τρόπο του:
Για τον Νίκο Κυριακίδη, αφιέρωμα
του Ριζοσπάστη:
Και η Γέφυρα του ποταμού Κβάι,
τελευταία σκηνή:
https://www.youtube.com/watch?v=tRHVMi3LxZE
Δευτέρα, 25 Δεκεμβρίου 1944. Πως πέρασε ο Γουίνστων αποπλέων εκ Βαλέτας
και αφιχθείς στο Φάληρον. Επίσκεψις
εις Αθήνας, ανήμερα Χριστουγέννων.
Το ελαφρύ καταδρομικόν Έητζακς ήταν στο Φάληρο,
στα Δεκεμβριανά. Έητζακς λένε στα εγγλέζικα τον Άγιαξ. Είχε μάλιστα βομβαρδίσει
τον Πειραιά, στις είκοσι του μηνός. Πετάχτηκε λοιπόν το καταδρομικόν στη Μάλτα,
και στις εικοσιπέντε του μηνός το πρωί ήταν αρόδου με τον Τσώρτσιλ, τον
εξωτερικό τον Ήντεν, και τον επί θεμάτων Μεσογείου Μακμίλλαν στο Φάληρο. O στρατάρχης Μεσογείου, ο Αλεξάντερ, νομίζω πως ήρθε στο Χασάνι με
αεροπλάνο.
Βεβαίως, ο Γουίνστων δεν είχε σκοπό να πάει να
μείνει στην Μεγάλη Βρετανία. Λόγοι
ασφαλείας. Εξάλλου, τα πούρα του, τα κονιάκ, τα ουίσκια, τα κρασιά, τις μάσες,
θα του τα είχανε όλα κομπλέ από τη Μάλτα. Για πρωινό, να πούμε, ο Γουίνστων ήθελε
μια φτερούγα κοτόπουλο και μια μπουκάλα λευκό σατώ δεξερωγώ. Κλαιγόταν ο
καμαρότος στον κυβερνήτη του, που τον έτρεχε ο κύριος πρωθυπουργός. Τόση χλίδα,
που να την βρούνε στη Σκομπία.
Είχε λιακάδα χριστουγεννιάτικη. Ο Γουίνστων
ανέβηκε στη γέφυρα, και έβλεπε τις εκρήξεις πέρα από τον Πειραιά, και τα
μπωφάιτερ να εφορμάνε στη Νέα Σμύρνη, ή στο Δουργούτι, ή στη Δάφνη, ξερωγώ.
Αλλά δεδομένου που ο ΕΛΑΣ δεν είχε αντιαεροπορικά, οι πιλότοι περνάγανε κι'
αυτοί μια χαρά.
-Ελπίζω, Κύριε, ενόσω είστε μαζί μας να μην
χρειαστεί να ανοίξω πυρ, του λέει ο κυβερνήτης του Γουίνστων, "γιατί αν
πάρουμε διαταγή για πυρά υποστηρίξεως, είμαι υποχρεωμένος να υπακούσω."
Όσοι έχουνε κάνει καράβι ξέρουν πως τις ακούς τις κανονιές
μέσα στο μπουλμέ, και καταλαβαίνουν γιατί το είπε ο κυβερνήτης του Γουίνστων
αυτό.
-Παρακαλώ να θυμάστε, Κυβερνήτα, του λέει ο
Γουίνστων "πως ήρθα εδώ ως γουργουρίζουσα περιστερά της Ειρήνης, φέρων
κλώνο γκύ στο ράμφος μου, αλλά μακράν εμού η πρόθεσις να σταθώ εμπόδιον της
πολεμικής χρείας."
Και καλά το γκύ το είπε λόγω Χριστουγέννων, αλλά
τα άλλα με το εμπόδιον, τι πάει να πει; Ότι ήρθα δηλαδή εδώ με καλές προθέσεις,
αλλά άμα τις απορρίψουνε οι κουμουνιστές, κακό της κεφαλής τους, σας τάλεγα εγώ
που είναι τομάρια, και αδίκως με απειλείτε κύριοι εργατικοί με πρότασιν μομφής
κατόπιν των εορτών.
Αντιλαβού;
***
Η σύσκεψις ωρίσθη δια τις τέσσερις το απόγευμα.
Στο Υπουργείο των Εξωτερικών, Ακαδημίας. Όλος ο θίασος.
Ο Γουίνστων ήρθε με το τεθωρακισμένο. Μαζί με τον
Ήντεν και τον Μακμίλλαν. Έταν και ο αρχιστράτηγος Μεσογείου Αλεξάντερ, ο Λήπερ
τον πρέσβης, και ο Σκόμπη.
Ήταν επίσης οι πρέσβεις Αμερικής Μακβή και
Γαλλίας, ο Μπαλέν. Και ο Ποπώφ, της σοβιετικής αποστολής.
Από ελληνικής πλευράς ο Παπανδρέου. Οι των κομμάτων:
Σοφούλης (βενιζελικός,) Καφαντάρης (πρώην βενιζελικός,) Μάξιμος (βασιλικός.)
Ήτανε και ο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Δαμασκηνός,
τον κάθησε ο Γουίνστων εξ ευωνύμων, να τον δούνε όλοι καλά καλά. Και ο
Πλαστήρας, που είχε έρθει στα μέσα του μηνός, ως κοινής αποδοχής, ξερωγώ.
Ηλεκτρικό, δεν είχε. Βάλανε λάμπες θυέλλης. Σκιές
με λάμπες θυέλλης που γλυστρούν στου Άδη το πανί. Κολλάει κι εδώ.
Ήτανε κι' ο Ντμίτρι. "Μην τραβάς εμένα,"
του λέει ο Γουίνστων. ¨Τράβα τους έλληνες, δικό τους είναι το σώου."
Αρχίσανε. Οπότε γίνεται ένας μικρός σαματάς και
εμφανίζεται καθυστερημένος ο Σιάντος με τον Παρτσαλίδη και τον Μάντακα. Τους αργοπορούσανε
για σπάσιμο. Έρευνα, δεν ξερωγώ. Μόνο που δεν τους γδύσανε για να τους αφήσουν
να περάσουν.
Γίναν οι εισαγωγές, μετά οι ξένοι απεχώρησαν.
Άφησαν τους ιθαγενείς να φάνε τις σάρκες τους.
Με το που μπήκαν στο ζουμί, ο Καφαντάρης την έπεσε
του Παπανδρέου. Που είχε προσωπική ευθύνη που ξέσπασε ο εμφύλιος. Ήγουν καλά τον
ψυλλιάζονταν οι άγγλοι, πως διεκδικούσε το ίδιο σχέδιο με τον παπατζή, τον
προσεταιρισμό της αριστεράς στην διεκδίκηση της κυβέρνησης.
Τα βρήκανε με τα πολλά για τον αντιβασιλέα. Όλοι
συμφωνούσαν να βρεθεί πρόσωπο κοινής εμπιστοσύνης, τον οποίο να διορίσει ο
βασιλέας Γεώργιος. Ο οποίος αντιβασιλέας θα έπαιρνε πρωτοβουλίες για νέα
κυβέρνηση εθνικής ενότητος. Κι' όλοι βλέπανε τον Δαμασκηνό, που τον είχε κάτσει
ο Γουίνστων από κοντά. Και τον κοινής αποδοχής Πλαστήρα, που είχε παρεισφρήσει
στην κουζίνα σαν τον μαϊντανό.
Κατά τα λοιπά, το ΕΑΜ επέμενε στις προηγούμενες δεσμεύσεις:
αφοπλισμός όλων των ενόπλων σωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της Ορεινής, κάθαρση
στα σώματα ασφαλείας, τιμωρία των δοσιλόγων, τίμιο δημοψήφισμα και εκλογές.
Την επόμενη μέρα, η σύσκεψη συνεχίστηκε. Ήρθε και
ο Γονατάς που είχε φτιάξει τα Τάγματα Ασφαλείας, κι' ο Πέτρος Ράλλης, και ο
Παναγιώτης Κανελλόπουλος, και μερικοί άλλοι.
Κι' εκεί απάνω τους κάνει όλους τούρκους ο
Σιάντος, γιατί ζητάει ένα εξωπραγματικό σαράντα τοις εκατό των υπουργείων για
ν' αφήσει τα άρματα!
Και ναι μεν τον δυναμίτη αποκάτω από το
ξενοδοχείον τον βρήκανε, μία περίπολος, και τον αφοπλίσανε. Αλλά τα είχε
καταφέρει ο Γέρος και η διάσκεψις είχε τιναχτεί πολιτικώς στον αέρα.
***
Οπότε κερδισμένος βγήκε μόνο ο Γουίνστων. Διότι με
την διάσκεψη που έκανε βούλωσε τις φωνές στην Βουλή των Κοινοτήτων, πως
προωθούσε τον Γεώργιο με τα αγγλικά τανκς, χωρίς δημοψήφισμα. Βούλωσε και το
Μπι Μπι Σι, και τις εφημερίδες και τους αμερικάνους, που τον κατηγοράγανε για
την αποικιακή του την μωροδοξία. Και διότι τους είχε βάλει στην γκλάβα ολονών
πως, αφού δεν συμφωνούσαν να γυρίσει ο βασιλιάς, έπρεπε να συμφωνήσουν στην
λύση αντιβασιλέα. Ο οποίος αντιβασιλέας θα λεγόταν Δαμασκηνός. Που θα έβρισκε
έναν πρωθυπουργό κοινής αποδοχής, διότι ο παπατζής δεν τράβαγε άλλο. Που να συμβιβάσει
όλους τους τζαναμπέτηδες του παλαιού πολιτικού συστήματος. Ώστε να πάμε σε
εκλογές, και δημοψήφισμα για το πολιτειακό, με τον καινούργιο χρόνο. Και τους
κουμουνιστές, άμα τους αρέσει. Και να αφοπλιστούν με το καλό. Αλλιώς,
κανονίζουμε αλλιώς.
Έμενε, βέβαια, να ψήσουνε τον βασιλέα Γεώργιο να
διορίσει τον εν λόγω αντιβασιλέα.
***
Άντε, χρόνια πολλά, καλά Χριστούγεννα!
Πηγές
Για το HMS Ajax:
Χαραλαμπίδης, σελ. 225-229.
Πάμε στο Φάληρο, Μάρκος Βαμβακάρης:
https://www.youtube.com/watch?v=4tpMkiQYcK0
26 Δεκεμβρίου 1944. Εντωμεταξύ, οι μάχες στο κέντρο συνεχίζονται...
ελασίτης με φανκλάμπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου